நேற்றைய தினம் எஸ்.குருமூர்த்தி அவர்களின்
” கருத்துச் சுதந்திரம் கட்டற்றது அல்ல ” என்கிற
தலைப்பிலான கட்டுரையின் முதல் பகுதி வெளியானது.

அதைத்தொடர்ந்து, இன்றைய தினம் தினமணி நாளிதழில்
அதன் இரண்டாவது- இறுதிப்பகுதி வெளியாகி இருக்கிறது.

நண்பர்களின் பார்வைக்காகவும், கருத்துக்களுக்காகவும்,
அதையும் கீழே பதிவிட்டிருக்கிறேன்…

—————————————————

பகுதி- 2

கருத்துச் சுதந்திரம், விடுதலை குறித்த நீதித்துறை
பிரமாணங்கள் மக்களைப் பெரிதாக ஆர்வம் கொள்ளச்
செய்வதில்லை. ஏனென்றால், அவற்றில் நிலைத்ததன்மை
இல்லாததும், எல்லா வழக்குகளையும் ஒன்று போலவே அணுகாததும்தான்.

சல்மான் ருஷ்டி தனது சாத்தானின் கவிதைகள் ஒரு புனைவு
என்று கூறி, மன்னிப்பு கோரினார். அதை யாருமே கண்டுகொள்ளவில்லை.

பெருமாள் முருகன் வழக்கின் தீர்ப்பில் சென்னை
உயர்நீதிமன்றம் குறிப்பிட்டிருப்பதுபோல,
முற்போக்கான நவீன அரசியலமைப்புச் சட்டம் உள்ள
இந்தியாதான், சல்மான் ருஷ்டியின் புத்தகத்தைத்
தடை செய்த முதல் நாடு!

இப்போது பெருமாள் முருகனின் கருத்து சுதந்திரத்திற்காக
வரிந்து கட்டிக் கொண்டு ஆதரவளிக்கும் முற்போக்குவாதிகள்
அந்தத் தடையை எதிர்த்திருக்க வேண்டியதுதானே நியாயம்?
யாரும் பேசவில்லை எதிர்க்க அஞ்சினார்கள் அல்லது,
ஆதரித்தார்கள்.

நீதிமன்றத்தில் எதிர்த்து வழக்கு தொடுக்க
முற்பட்டிருந்தாலும், எந்த நீதிமன்றமும் ருஷ்டியின்
கருத்துச் சுதந்திரம் குறித்து உபதேசித்திருக்கும்.
ஏனெனில், புத்தகம் தடை செய்யப்பட்டிருக்காவிடில்,
எல்லா இடங்களிலும் கலவரம் வெடித்திருக்கும்.

வன்முறைக்கான அச்சுறுத்தல், கருத்துச் சுதந்திரத்தின் மீதான
நீதியை மெளனமாக்குகிறது என்பதைத்தானே இது
தெளிவுபடுத்துகிறது.

அதைப்போலவே, “விஸ்வரூபம்’ திரைப்படத்துக்கும்
இப்போது பெருமாள் முருகனின் நாவலுக்கு செய்தது
போல, எந்த முற்போக்குவாதியும் நீதிமன்றத்தில்
எதிர்முறையீடு செய்யவில்லை.

காரணம் வெளிப்படையானது. வன்முறையின் அச்சறுத்தலின்
முன்பாக, கருத்துச் சுதந்திரத்தை யாரும் வலியுறுத்துவதில்லை.

காரணம், பயம் அல்லது
போலித்தனம். வன்முறைக் கும்பல் முன்பாக
முற்போக்குவாதிகள் காணாமல் போகிறார்கள்.

திருபாய் அம்பானி வழக்கை எடுத்துக்கொள்வோம்.
தினமணி, இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ் நாளேடுகள்,
1980-களில், ரிலையன்ஸ் நிறுவனத் தவறுகளைத்
தொடர்ந்து அம்பலப்படுத்தின. ஆனால் அன்றைய மத்திய அரசு
தவறு, செய்தவர்களோடு சேர்ந்துகொண்டு இந்தியன்
எக்ஸ்பிரஸ் நிறுவனத்தை சோதனையிட்டது, எழுதியவரை
கைது செய்தது, உரிமையாளரை தொல்லைப்படுத்தியது.

அம்பானியைக் காப்பாற்ற சுமார் 300-க்கும் மேற்பட்ட
குற்ற வழக்குகளைப் பதிவு செய்தது.

பின்னாளில், ஆஸ்திரேலியப் பத்திரிகையாளர் ஹமீஸ்
மெக்டொனால்டு, இந்தப் பத்திரிகையின் பணியையும்
அம்பானியின் தவறுகளையும் ஆவணப்படுத்தும்
“பாலியஸ்டர் பிரின்ஸ்’ என்ற புத்தகத்தை எழுதினார்.

இந்தியாவில் “பாலியஸ்டர் பிரின்ஸ்’ தடை
செய்யப்பட்டது. யாரால்? கீழமை நீதிமன்றத்தால்!

( பாலியஸ்டர் ப்ரின்ஸ் – குறித்து விமரிசனம் தளத்தில்
நீண்ட நாட்களுக்கு முன்பு ஒரு விரிவான இடுகை
எழுதியதாக நினைவு – தேடிப்பார்க்கிறேன்…. கிடைத்தால்
மீண்டும் பதியலாம்… காவிரிமைந்தன் )

இன்று கருத்துச் சுதந்திரத்துக்காக கண்ணீர் விடும்
முற்போக்குவாதிகள், அன்று இதனை உயர்நீதிமன்றத்துக்கோ
உச்சநீதிமன்றத்துக்கோ கொண்டு செல்லவில்லை. கருத்துச்
சுதந்திரத்தின் குரல்வளை நெரிக்கப்படுவதாகக்
கூக்குரலிடவில்லை. காரணம் வெளிப்படையானது. இது பெரும்
பணக்கார இந்தியரின்
குழுமம் தொடர்பானது என்பதுதான் அந்தக் காரணம்.

இந்திய அரசினால் தடை செய்யப்பட்ட புத்தகங்களின்
பட்டியல் வேடிக்கையானது. பண்டித நேருவின்
செயலர் எம்.ஓ. மத்தாய் எழுதிய “நேரு கால நினைவுகள்’
மிகப்பெரிய பரபரப்பை ஏற்படுத்திய புத்தகம்.

நேரு காலத்தின் அனைத்து முக்கியமான நபர்கள் குறித்தும்
அப்பட்டமாக விவரித்த இந்த புத்தகம்
தடை செய்யப்பட்டது. ஏன்?

அது அதிகாரம் பெற்றவர்களை புண்படுத்தியது.
நேரு குடும்பத்தினரை நெளிய வைத்தது. அப்போது யாருக்கும்
கருத்துச் சுதந்திரம்
ஒரு விஷயமாகப் படவில்லை.

“அன்டர்ஸ்டான்டிங் இஸ்லாம் த்ரூ ஹாதீஸ்” என்று
ராம் ஸ்வரூப் எழுதிய புத்தகத்திற்கு 1991-இல் தடை
விதிக்கப்பட்டது. ஏன்?

இஸ்லாமிய அரசியலுக்கு சிக்கலாக அமைந்தது.
முஸ்லிம் வாக்கு வங்கியை பாதிக்கும் என்கிற
அச்சம்தான் காரணம்.

சல்மான் ருஷ்டி எழுதிய “தி மூர்ஸ் லாஸ்ட் லாப்’
நூலுக்கு 1995-இல் தடை விதிக்கப்பட்டது. ஏன்?

அதில் ஒரு கதாபாத்திரம், சிவசேனையின் பலம் வாய்ந்த
தலைவர் பாலாசாகேப்
தாக்கரே போலவே சித்திரிக்கப்பட்டிருந்தது. மேலும்,
அதில் ஒரு நாயின் பெயர் ஜவாஹர்லால்.

இந்தத் தடை, அரசமைப்பு சட்டத்துக்கு எதிரானது
என்று உச்சநீதிமன்றம் 1996-ல் தீர்ப்பளித்தது. ஆனாலும்,
விற்பனையாளர்கள், வன்முறைக்குப் பயந்து,
சிவசேனையின் கோட்டையாகிய மகாராஷ்டிரத்தில்
அந்தப் புத்தகத்தை விற்பனைக்கு அனுப்பவில்லை,

விற்பனைக்கு வைக்கவும் மறுத்தனர். அப்போது
நீதிமன்ற அவமதிப்பு என்பதாக எந்த முற்போக்குவாதியும்
நீதிமன்றத்தை அணுகவில்லை.

முஸ்லிம் எழுத்தாளர்களான அல்சஃபீ, அல்மாதீ
இருவரும் சேர்ந்து எழுதிய “தி ட்ரூ ஃபர்கன்” நூலானது,
இஸ்லாமை கேலி செய்வதாகக் கூறி தடை செய்யப்பட்டது.

ஆனந்த் யாதவ் எழுதிய ஒரு புத்தகம், துக்காராமானந்
தியானேஸ்வரை அவதூறு செய்வதாகக்கூறி
புணே நீதிமன்றம் அந்தப் பிரதிகளை அழிக்க 2
014 ஜூனில் உத்தரவிட்டது.

வெளிப்படையாகச் சொன்னால், ஆட்சேபணைக்குரிய
புத்தகங்கள் குறித்த அணுகுமுறையில் நீதித்துறைக்கோ
அரசுக்கோ எந்தவிதமான நிரந்தத்தன்மையும் இல்லை.

பாதிக்கப்பட்டவர்கள் எத்தனை வல்லமை படைத்தவர்கள்
அல்லது இதனால் வன்முறை உண்டாகுமா என்பது மட்டுமே
ஒரே வழிகாட்டு நெறியாக இருப்பதாகத்தான் தோன்றுகிறது.

அரசியலமைப்பு போலித்தனம்

“மாதொருபாகன்’ நாவலுக்கு எதிராகப் போராடிய
திருச்செங்கோடு சமூகத்தினர் சாதாரண மக்கள்-
வேட்டியணிந்த நாட்டுப்புற மனிதர்கள்.
நகரத்தவர்கள் அல்ல. புத்தக வெளியீட்டாளரை மிரட்டி,
முடக்கக்கூடிய செல்வம்
படைத்த அம்பானியைப் போன்றவர்களும் அல்ல,
அல்லது புத்தகத்தை தடை செய்ய அரசியல்
பலம்வாயந்த நேரு, பால்தாக்கரே போன்றவர்களும் அல்ல.

திருச்செங்கோடு மக்கள் ஜனநாயக ரீதியாக
அமைதிப்பேச்சு நடத்தினார்கள். பெருமாள் முருகன்
சொல்லிய ஆவணங்களை காட்டுமாறு அழைத்தார்கள்.
அங்கே வன்முறை இல்லை. விவகாரம்

உணர்ச்சிப்பூர்வமானதாக இருந்தாலும் யாரும் அவரை எதுவும்
செய்துவிடவில்லை.

ஆதாரங்கள் எதையும் காட்ட முடியாததால்,
தான் எழுதியதற்கு பெருமாள் முருகன் மன்னிப்பு
கேட்டார். இருந்தும்கூட, அரசு அதிகாரிகளால்
நடத்தப்பட்ட அமைதிப்பேச்சு, கட்டப்பஞ்சாயத்தாகக்
கருதப்பட்டது; விமர்சிக்கப்பட்டது.

இந்தியாவில் பல பிரச்னைகள் சாதாரண
பேச்சுவார்த்தையில் – அது பஞ்சாயத்து அல்லது
சமூகக் தலைவர்களின் தலையீடு என்றாலும் – தீர்வு
காணப்பட்டுள்ளன.

பல ஆண்டுகளாக உயர்நீதிமன்றத்திலும்
உச்சநீதிமன்றத்திலும் நடத்தப்பட்ட மணிப்பால் குரூப்
வழக்கு ஆன்மீகத் தலைவர் வீரேந்திர ஹெக்டே
தலையீட்டில் தீர்வு கண்டது.

எல்லாவற்றையும் பொதுவாக்கிவிடுவது என்பது
இந்தியாவில் இன்னும் செயல்படுகிற செலவில்லாத
சமூக அமைப்பின் மதிப்பைக் குறைவுபடுத்துவதாகும்.
பரிகாசப்படுத்தி, சிறுமைப்படுத்துவதைக் காட்டிலும் இத்தகைய
அமைதிப்பேச்சுவார்த்தை
அல்லது பஞ்சாயத்து எவ்வாறு நடத்தப்பட வேண்டும்
என்பதற்கான வழிகாட்டுதலை நீதித் துறை
வழங்கியிருக்கலாம்.

சமூகக் கலவரங்கள் அல்லது சாதிச் சண்டைகளில்
காவல்துறையினரும்கூட அமைதிப் பேச்சுக்கு
முற்படுகிறார்கள், பிரச்னையைத் தீர்க்கிறார்கள்.
அதுவும்கூட கட்டப்பஞ்சாயத்துதானா?

தங்கள் சமுதாயப் பெண்கள் குறித்து பெருமாள்
முருகன் ஆத்திரமூட்டும்விதமாக எழுதியும்கூட,
அந்தச் சமூகத்தினர் கலந்துகொண்ட அமைதிப்பேச்சு
வன்முறை இல்லாமல் நடந்தது. அவர்கள் பாராட்டப்பட
வேண்டியவர்கள்.

“சாத்தானின் கவிதைகள்’, “விஸ்வரூபம்’ விவகாரங்களில்,
போராட்டக்காரர்கள் வன்முறையைக் கட்டவிழ்த்து தங்கள்
இலட்சியத்தில் வெற்றி கண்டார்கள். அப்படிப் பார்த்தால்
திருச்செங்கோடு மக்கள் அமைதிப் பேச்சு நடத்தியது தவறா?

இதனால் கிடைக்கும் முடிவு இதுதான்: புத்தகத் தடை
குறித்த மேல்மட்டப் பார்வையில், பல வழக்குகளில்
தெரிவு செய்த மதிப்பீடுகளும், மற்ற வழக்குகளில்

கருத்துரிமைக் கொண்டாட்டமும், இங்கே முற்போக்கு,
கருத்துச் சுதந்திரம் என்ற பெயர்களில் நடைபெறும்
அரசமைப்பு மற்றும் அரசியல் போலித்தனங்களையே
அம்பலமாக்குகின்றன.

ஒன்றுபோன்ற அணுகுமுறை தேவை

ஒரு தனிநபர் விவகாரம் இது:
ஒரு படித்த பெண்மணி. திருச்செங்கோட்டில் தொழில் புரிபவர்.
விசாக சடங்கு (வரடிக்கல் சுற்றுதல்) விரதத்தில் குழந்தை
பெற்றுக் கொண்டவர். அவர் என்னிடம் கேட்டார்: முருகனின் புத்தகத்தைப் படித்தவர்கள் என்னையும் என் குழந்தையைப் பற்றியும் என்ன நினைப்பார்கள்?

அவரது கேள்விக்கு என்னிடம் பதில் இல்லை.
பெருமாள் முருகனின் புத்தகத்தைக் கொண்டாடும்
முற்போக்குவாதிகளிடமும் இருக்காது.

திருச்செங்கோட்டில் வாழும் ஆயிரக்கணக்கான
பெண்கள் இந்த அவமானத்தில் துன்புறுகிறார்கள் –
மெளனமாக! அவர்களது வலியை உணர்கிறேன்.

ஒரு வினாடி யோசித்துப் பார்த்தால் நீங்களும் உணர்வீர்கள்.

பாடம் இதுதான்: ஆட்சேபணைக்குரிய கருத்து
வெளிப்பாட்டை தடை செய்ய அல்லது அனுமதிக்க ஒரு
நடுநிலையான, ஒன்றுபோன்ற அரசியலமைப்பு அணுகுமுறை
தேவையாக இருக்கிறது.

அது இல்லை, வல்லான் வகுத்ததே சட்டம்,
வன்முறைவாதிகளுக்கே வாழ்வு என்று சொன்னால், அது
எங்கே போய் முடியும் என்பதை நினைத்து பார்க்கவே
வேதனையாக இருக்கிறது.

நேற்றைய முதல் பகுதியின் கடைசிப் பத்தியை மீண்டும்
ஒருமுறை படித்துப் பாருங்கள். இந்தப் பிரச்னையின் நியாயம்
புரியும்.

வெளிப்படையாகச் சொன்னால்,
ஆட்சேபணைக்குரிய புத்தகங்கள் குறித்த
அணுகுமுறையில் –

நீதித்துறைக்கோ அரசுக்கோ
எந்தவிதமான நிரந்தத்தன்மையும் இல்லை.

பாதிக்கப்பட்டவர்கள் எத்தனை வல்லமை
படைத்தவர்கள் அல்லது இதனால் வன்முறை
உண்டாகுமா என்பது மட்டுமே –

ஒரே வழிகாட்டுநெறியாக
இருப்பதாகத்தான் தோன்றுகிறது.