…………………………….

…………………………….

நாற்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, ஒருபொதுக்கூட்டத்தில் எனக்கு நன்கு அறிமுகமான, என்னினும் வயதில் மிகவும் மூத்த பேச்சாளர் ஒருவர்
சொற்பொழிவாற்றிக் கொண்டிருந்தார். எப்பொழுதும்
முதல் வரிசையில் அமர்வதைத் தவிர்க்கும் நான், எப்படியோ அன்று
முதல் வரிசையில் அமர்த்தப் பட்டேன். இலக்கியம் பேசிக் கொண்டிருந்த
அவர், ஜாதி சர்ச்சை பற்றிப் பேசத் தொடங்கினார்.

பார்ப்பனர்கள் எல்லாரும் திமிர் பிடித்தவர்கள், அயோக்கியர்கள்
என்று சொல்லி விட்டு, சட்டென்று என்னைப் பார்த்து, அதிலும் ரவி
போன்ற நல்லவர்கள் சிலர் உண்டு என்று சமாளித்தார்.

கூட்டம் முடிந்ததும் அவரிடம் நான் ஒரு கேள்வி கேட்டேன். என்னைப் பார்ப்பபனர் என்று அவர் எப்படி முடிவு செய்தார் என்பதே என் கேள்வி.

நான் பூணூல் அணிவதில்லை; பிராமணன் என்பதற்கான புறச்
சின்னங்கள் எதுவும் அணிவதில்லை. பிறகு எப்படி
நான் பிராமணன் என்று அவர் முடிவு
செய்தார் என்று கேட்டு விட்டேன்.

அவர் என்னை ஏற இறங்கப் பார்த்து விட்டுச் சொன்னார், “அதான்
முகத்துலியே எழுதி ஒட்டி வச்சிருக்கே”. எப்படிச் சொல்கிறீர்கள்
என்று நானும் மறித்துக் கேட்டேன். “நீசெவத்த பையன் தம்பி;
தெரியுதே” என்றார்.

பார்ப்பான் என்பதற்கான அடையாளச் சின்னம் முகத்தில் இருந்து
தோல் நிறத்துக்கு மாறியது. நான் விடவில்லை. “ஏன் சாமி,
பிராமணர்களில் கருப்புத் தோல் உடையவர்களே கிடையாதா
அல்லது பிராமணர் அல்லாதவர்களில் சிவப்புத் தோலுடையவர்களே கிடையாதா?” என்று கேட்டதும் –

அவருக்கு மேற்கொண்டு என்ன பதில் சொல்வது என்று தெரியவில்லை. மழுப்பலாகச் சிரித்துக் கொண்டே, சரி விடு தம்பி, பிராமணன் என்று
தன்னைச் சொல்லிக் கொள்பவன் எல்லாம் திமிர் பிடித்த அயோக்கியன்,
நீ அப்படிச் சொல்லிக் கொள்ளாதவன். அவ்வளவுதான்!” என்று
முற்றுப் புள்ளி வைக்க முயற்சி செய்தார்.

அவருடைய முயற்சியை முறியடித்து, நான் உடனே சொன்னேன்: “நான் என்னைப் பார்ப்பான் என்று சொல்லிக் கொள்கிறேனே”. அதை
அவர் எதிர்பார்க்கவில்லை. நான் அப்படிச் சொன்னதும் –

சற்றே அதிர்ந்து போய், “நீ அப்படியெல்லாம் சொல்லிக்கிற டைப் இல்லை; சும்மா எங்கிட்டே வம்பு பண்றே” என்றார்.

நான் சொன்னேன்:
“அந்தணர் என்போர் அறவோர் மற்று
எவ்வுயிர்க்கும்
செந்தண்மை பூண்டொழுகலான்”.

“மறந்தும் ஓத்துக் கொளலாகும் பார்ப்பான்
பிறப்பொழுக்கம் குன்றக் கெடும்”

“கொல்லான் புலால் மறுத்தானைக் கைகூப்பி
எல்லா உயிரும் தொழும்”.

“இந்த வேத வாக்குகளின் படி நடக்க முயல்வதால்
நான் அந்தணன், பிராமணன்” என்றேன்.

இப்படி நான்சொன்னதும் அவர் சிரித்துக்கொண்டே சொன்னார்: “இதுக்குத்தான் வக்கீல் கிட்டே போயி வாதாடக் கூடாதுன்னு
சொல்லுவாங்க!”

அத்துடன் எங்கள் உரையாடல் சுமுகமாக முடிந்தது. அவருடைய
ஒப்புதல் இன்றி அவருடைய பெயரை வெளியிடும் உரிமை எனக்கில்லை.
பிறப்பை வைத்து, இன்ன தாய் தந்தையருக்குப் பிறந்தவர் இன்ன ஜாதி
என்று கணிப்பதில் எனக்கு உடன்பாடில்லை. ‘பிறப்பொக்கும்’
என்ற பிரகடனத்துக்குப் புறம்பானது அந்த வழக்கம். இந்த ஒரு கருத்தை
உள் வாங்கிக் கொண்டவர்கள் ஜாதிகளை இழிவாகப் பேசும்
வழக்கத்தில் சிக்கிக் கொள்ள மாட்டார்கள்.

ஜாதி எதிர்ப்பின் முதல்நிலை வீரன் பாரதி. அவன் ஜாதிகளை எதிர்த்தான். ஆனால் அவனுடைய ஜாதி எதிர்ப்பு ஒரு ஜாதி எதிர்ப்பாக இருக்கவில்லை. எந்தக் குறிப்பிட்ட ஜாதியையும் அவன் எதிர்க்கவில்லை.

“பார்ப்பானை ஐயர் என்ற காலமும் போச்சே”

ஜாதிகள் இல்லையடி பாப்பா!-

என்று பாடியவன், “தண்டச் சோறுண்ணும் பார்ப்புக்கு ஒரு நீதி” என்று கொந்தளித்தவன், அவனேதான் இப்படியும் எழுதினான்:

“‘பறையர்’ என்பது மரியாதை உள்ளபதம் இல்லை என்று கருதி இக்காலத்தில் சிலர்பஞ்சமர் என்ற சொல்லை அதிகமாக வழங்குவது
உண்டு. ஆனால் பறையர் என்பதே மேற்படி ஜாதியாருக்குத்
தமிழ்நாட்டில் இயற்கையாக ஏற்பட்ட பெயர்.

பறை என்பது பேரிகை. பூர்வ காலத்தில் நமது ராஜாக்கள்
போர் செய்யப் போகும் போது ஜயபேரிகை கொட்டிச்
செல்லும் உத்தமமான தொழில் இந்த ஜாதியார் செய்து வந்த
படியால் இவ்ர்களுக்கு இப்பெயர் வழங்குவதாயிற்று.
‘இது குற்றமுள்ள பதமில்லை’ என்பதற்கு ருஜு வேண்டுமானால்,
மேற்படி கூட்டத்தாரால்சென்னையில் நடத்தப்படும் சபைக்கு
‘பறையர் மஹாசபை’ என்று பெயர் வைத்திருப்பதைக் காண்க.

அவர்களை மிருகங்களைப்போல் நடத்துவது குற்றமேயொழிய
பறையர் என்று சொல்வது குற்றமில்லை. என்னடா இது!
ஹிந்து தர்மத்தின் பஹிரங்க விரோதிகள் பறையறைக் கொண்டு
பிராமணரை அடிக்கும்படி செய்யும்வரை சென்னைப் பட்டணத்து
ஹிந்துக்கள் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அடே! பார்ப்பானைத் தவிர மற்ற ஜாதியாரெல்லாம் பறையனை அவமதிப்பாகத்தான் நடத்துகிறார்கள். எல்லாரையும் அடிக்கப்
பறையனால் முடியுமா? ….

நந்தனாரையும், திருப்பாணாழ்வாரையும் மற்ற ஹிந்துக்கள் கும்பிடவில்லையா? பறையருக்கு நியாயம்
செலுத்த வேண்டியது நம்முடைய முதற்கடமை…..அவர்களை
எல்லாம் ஒன்று சேர்த்து ஹிந்து தர்மத்தை நிலைக்கச்
செய்யுங்கள். நம்முடைய பலத்தைச் சிதற விடாதீர்கள்…….”

(பாரதியார் கட்டுரைகள், பூம்புகார் பதிப்பகம், 4-ஆம் பதிப்பு,
1997, பக்கம் 257)

ஜாதி பேதங்களைக் கடுமையாக எதிர்த்த போதும், அப்படி
பேதம் சொல்பவன் எந்த ஜாதியாக இருந்தாலும்
அதை எதிர்க்க அவன் தயங்கவில்லை. அதனால்தான்,
அவனால்தான் இப்படி எழுத முடிந்தது:

“ … … … … யானையை எடுத்தால், அதில் ப்ரம்ம,
க்ஷத்திரிய, வைசிய, சூத்திரர்! குதிரையிலும் அப்படியே! வானத்திலுள்ள
கிரகங்களிலும் அதே மாதிரி பிரம்ம, க்ஷத்திரிய முதலிய ஜாதி
பேதங்கள். இரத்தினங்களிலும் அப்படியே!”

(பாரதியார் கட்டுரைகள், பூம்புகார் பதிப்பகம், 4-ஆம் பதிப்பு, 1997, பக்கம்
261-262)

இப்படி எழுதிவிட்டு அத்துடன் அவன் நின்றுவிடவில்லை. அடுத்த
பத்தியில் அவன் எழுதியதை எழுதுவதற்கு இன்று கூட யாருக்கும் துணிவிருக்குமா, தெரியவில்லை. தொடர்ந்து எழுதுகிறான்:

“… … கொஞ்ச ஜாதியா? அவற்றில் உட்பிரிவுகள்
கொஞ்சமா? பறை பதினெட்டாம் ! நுளை நூற்றெட்டாம்!
அதாவது பறையர்களுக்குள்ளே 18 பகுதிகளும்,
நுளையர்களில் 108 பகுதிகளும் இருக்கின்றனவாம்.
மேலும், பறையன், பள்ளன், சக்கிலியன் எல்லோரும் வெவ்வேறு ஜாதிகள், ஒன்றுக்கொன்று பந்திபோஜனம் கிடையாது. பெண் கொடுக்கல்,
வாங்கல் கிடையாது. கேலி, கேலி பெருங்கேலி.
… … சீர்திருத்தம் வேண்டும் என்ற நல்ல நோக்கம் உடையவர்களிலே சிலர் செய்கை நெறியுணராமல் புதிய வகுப்புகள் ஏற்படுத்திக் கொள்ளுகிறார்கள்.
கடையத்து வேளாளரில் இங்கிலீஷ் படித்த சிலர் தாங்கள்
திராவிடப் பிராமணர் என்று பெயர்வைத்துக் கொண்டு பரம்பரையாக
வந்த பிள்ளைப் பட்டத்தை நீக்கி ராயர் பட்டம் சூட்டிக்
கொண்டிருக்கிறார்கள்.”
(பாரதியார் கட்டுரைகள், பூம்புகார் பதிப்பகம், 4-ஆம்
பதிப்பு, 1997, பக்கம் 261-262)

என்னிடம் தொழில் பயின்ற பிறகு நீதிபதி ஆகிவிட்ட ஒரு நண்பரோடும், அவருடைய இன்னொரு வக்கீல் நண்பரோடும், முப்பது ஆண்டுகளுக்கு
முன் ஒருநாள் மதுரையில் பயணம் செய்து கொண்டிருந்த போது,
எங்களுக்குள் நடந்த உரையாடலை இங்கே நினைவு படுத்திக்
கொள்கிறேன்:

என்னிடம் தொழில் பயின்று, பிறகு நீதிபதி ஆகிவிட்டவரிடம் கேட்டேன்:

“உங்கள் வக்கீல் நண்பருக்கு இன்னும் திருமணம் ஆகவில்லையா?”
“இல்லை. பெண்பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். சரியாக வரன்
அமையவில்லை.” இவ்வாறு அவர்பதில்சொன்னார்.
“ஓ! அப்படியானால் நான் பார்த்துச் சொல்கிறேன்” என்று
யதார்த்தமாகச் சொன்னேன்.

நான் அப்படிச் சொன்னதும், அவருடைய நண்பர் சொன்னதைக் கேட்டு அதிர்ந்து போனேன். அவர் சொன்னதன் சாரம் இதுதான். அவர் பட்டியல்
இனத்தில் ஏதோ ஒரு ஜாதியைச் சேர்ந்தவராம்.

அந்த ஜாதியிலோ, அல்லது அதைவிட மேம்பட்ட ஜாதியிலோ பெண்
பார்க்க வேண்டுமாம். அவருடைய ஜாதிக்குக் கீழ்ப்பட்ட ஜாதியில்
பெண்ணெடுக்க மாட்டாராம்.

நான் வாயடைத்துப் போனேன். மேலே பாரதி எழுதியதற்கு
70 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகும் அதே நிலையா?

“இருட்டறையில் உள்ளதடா உலகம் – சாதி
இருக்கின்ற தென்போனும் இருக்கின்றானே!”

• என்று பாவேந்தர் பாரதிதாசன் அங்கலாய்த்துக்
  கொண்டு எத்தனையோ ஆண்டுகளாகியும் மனிதன்
  மாறவில்லையே!

இன்று ஜாதிப் பெயர் சொல்லி எள்ளி நகையாடும் வழக்கம் பரவி
வருகிறது. பட்டியல் இனத்து மக்களை ஜாதிப் பெயர் சொல்லிக்
கேலி செய்தால், திட்டினால் உடனே சிறைவாசம் என்று சட்டம்
இருந்தாலும், அங்கொன்றும், இங்கொன்றுமாக அந்தக் கொடுமை
நிகழ்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. குற்றம் செய்பவர்கள்
தப்பித்துக் கொள்கிறார்கள்; குற்றம் செய்யாதவர்கள்
தண்டிக்கப் படுகிறார்கள்.

யார் மிக உயர்ந்த ஜாதி என்று தங்களை எண்ணிக்
கொண்டிருந்தார்களோ அவர்களில்பலர் அந்த ஜாதி என்று சொல்லிக் கொள்ளும் அருகதையை இழந்து விட்டார்கள். பார்ப்பன ஜாதியாருள்ளே
புலால் உண்ணுதலும், கள் அருந்துதலும் பரவி விட்டன.
இன்னும் எப்படி இவர்கள் பார்ப்பனர்கள்?

ஆனால், ஓரளவு அந்த ஜாதி வழக்கங்களைக் கடைப்பிடித்துக் கொண்டு இன்னும் கோயில் பூஜை செய்தல், வீட்டு விஷேசங்களைச் செய்து
வைத்தல் என்று வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் சில ஏழைகள்
இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். ஜாதி த்வேஷத்தை வளர்ப்பவர்கள்
அவர்களைத் தான் குறிவைத்துத் தாக்குகிறார்கள். புலால் உண்ணும் மேல்தட்டுப் பார்ப்பனர் தப்பித்துக் கொள்கிறார்கள்.

அப்பாவி ஏழை குருக்களும், சாஸ்திரிகளும் ஏளனத்துக்கும்,
வன்முறைக்கும் பலியாகிறார்கள். அவர்களை மிகவும் கீழ்த்தரமாகப் பேசி எள்ளி நகையாடும் வழக்கம் மிகவும் அதிகரித்து வருகிறது. உடைத்துச் சொன்னால், பார்ப்பன ஜாதியை இழிவாகப் பேசுவது இப்பொழுது
மேடைகளிலும், கூட்டங்களிலும் கைதட்டல் வாங்கும் உத்தியாகி விட்டது.
கூட்டத்தில் தான் இந்தக் கூச்சலெல்லாம். தனியே, வீட்டில் பூஜைக்கு
இன்னும் ஐயரைத்தான் அழைப்பார்கள்.
“கூட்டத்தில் கூடி நின்று கூவிப் பிதற்றலன்றி
நாட்டத்தில் கோளாரடி”

• என்று பாரதி நொந்து கொண்டது இன்னும் நடக்கிறது. வேறு எந்த
  ஜாதியைப் பற்றியும் பகிரங்கமாக எள்ளி நகையாட யாருக்கும்
  துணிவில்லை.

மொத்தத்தில் எந்த ஜாதியையும், அல்லது எந்த ஜாதியைச் சேர்ந்தவரையும் ஜாதிப் பெயர் சொல்லி எள்ளி நகையாடலும், ஏசலும் சிறைத்தண்டனை பெற்றுத்தரும் குற்றங்கள் என்ற சிறப்புச் சட்டம் தேவையோ
என்றெண்ணத் தோன்றுகிறது.

இந்தக் கருத்துச் சூழலில் ஒன்றைக் குறிப்பிட்டே ஆக வேண்டும்.
மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப் படும் பிரதிநிதிகள் சிலரே ஒரு ஜாதியை
இழித்தும், பழித்தும் பேசுகிறார்கள்.

அவர்களில் அமைச்சர்களும் அடக்கம்.
அவர்கள் தங்கள் தொகுதி மக்கள் அனைவருக்கும் தாம் பிரதிநிதி
என்பதை மறந்து விடுகிறார்கள். தம் தொகுதியில் உள்ளவர்கள்
அத்தனைப் பேருக்கும், அவர்கள் எந்த ஜாதியைச் சேர்ந்தவர்களாக இருந்தாலும், கடவுளை நம்புகிறவர்களுக்கும், நம்பாதவர்களுக்கும்
அவர்கள் பிரதிநிதி என்பதை அவர்கள் நினைவில் கொள்வதில்லை.

நம்முடைய அரசியல் அடிப்படைச் சட்டத்தின்படி, அதன் மூன்றாவது
தபசில் உள்ளவாறு உறுதிமொழி எடுத்துக் கொண்ட பிறகே
அமைச்சர்கள் பதவி ஏற்கிறார்கள். அந்த உறுதி மொழியில்
இப்படியுள்ளது:

“I will do right to all manner of people in
accordance with the Constitution…”

• எல்லா விதமான மக்களுக்கும் சரியானதைச் செய்வேன் என்று
  இதைப் புரிந்து கொள்ளலாம். ஓர் அமைச்சர் இந்த உறுதி மொழியை
  மீறிப் பேசினால் கூடப் பதவி இழக்க வேண்டியவர் ஆகிறார்.

ஒரு ஜாதியைச் சேர்ந்த சிலர் தம்மை இழிவாகப் பேசிவிட்டதால் கோபம் கொண்டு, அவர் சார்ந்த ஜாதியையே பழிக்கும் பக்குவமின்மை
கல்வியிற் சிறந்தவர்களிடமும் காணப் படுகிறது.

ஒரு பேருந்து நடத்துனருக்கும், ஒரு மாணவருக்கும் சண்டை
ஏற்பட்டால், உடனே எல்லா பேருந்துகளும் நிறுத்தப்படும், எல்லாக் கல்லூரிகளும் அடைக்கப்படும், கலவரம் வெடிக்கும் என்ற
சிறுபிள்ளைத் தனத்தில் இருந்து நாம் மீளவே இல்லையே!
கண்ணியம் என்பதைக் காற்றில் பறக்க விட்டுவிட்டோமே!

பாரதி ஜாதி எதிர்ப்பை முன்னெடுத்தான். ஆனால்
‘ஒருஜாதி’ எதிர்ப்பாக அது மாறி விட்டதே!

இதற்கெல்லாம் ஒரே தீர்வு, யாரையும் அவருடைய பிறப்பை வைத்து
இன்ன ஜாதி என்று அடையாளம் காணும் வழக்கத்தை ஒழிப்பதே.

ஜாதிகள் ஓட்டு வங்கிகளாக இருக்கும் வரை எந்த அரசியல் கட்சியும்
இதற்கு உடன்படப் போவதில்லை. நம் அடுத்த தலைமுறை,
அதற்கும் அடுத்த தலைமுறை என்ன செய்யப் போகிறார்களோ!
பார்க்க நாம் இருக்கப் போவதில்லை.
தமிழ்நாடு சமத்துவ பூமி, சாமி

( நன்றி -வானவில் க.ரவி )

………………………………………………